Bizar

Hoi,

Voor degenen die dachten dat ik gestopt was met schrijven, dat was ik eigenlijk ook, maar omdat iedereen zo aandringt na lange tijd toch maar weer een blogje. Na Mendoza is er nog zoveel gebeurd, ga alles proberen even kort te beschrijven en dan kunnen jullie verder de foto's bekijken, zegt meestal toch zoveel meer!
Eerst zijn we naar Bariloche geweest, een dorpje halverwege Patagonië in Argentinië. Bariloche is een soort Zwitsers dorpje, vooral heel veel chocola, maar het heeft ook een hele Zwitserse uitstraling. Het ligt aan het Nahuel Huapi meer, waar ook Willem-Alexander (die zie hier trouwens Guillermo Alejandro noemen) en Maxima een huisje laten bouwen. We hebben er een mooie wandeling gemaakt en een boottochtje gedaan, waarbij we twee Argentijnse jongens hadden ontmoet waar we die avond nog wat mee zijn gaan drinken. Toen we terug naar ons hostel liepen was het -2 graden, dus wel erg koud daar.
Foto's van Bariloche: http://picasaweb.google.com/manoukdrijver/ArgentinaBariloche#
Na een paar dagen Bariloche hadden we besloten dat we toch wel heel graag nog zuidelijker wilden om de gletsjer te kunnen zien. We dachten dat de bus om half 10 zou gaan, dus zorgden dat we ruim op tijd op het busstation waren, nl. om 9 uur. Toen bleek dat de bus om 9 uur ging, gelukkig konden we nog net mee! 28 uur, een stuk of 5 films, veel te veel douane controles en een prachtige busreis verder kwamen we aan in El Calafate, een klein dorpje. Heel veel is er niet te doen, het is vooral bekend omdat je vanaf daar een tour kan doen naar de Perito Moreno gletsjer, waar wij dan ook voor kwamen. Meteen voor de volgende dag geboekt. We gingen er heen met een klein busje, het was zo'n uurtje rijden. Daar aangekomen hebben we eerst een boottochtje gedaan om de Perito Moreno vanuit het water en van dichtbij te kunnen zien. Heel indrukwekkend. Daarna over de speciaal aangelegde balkonnen gelopen, vanaf waar we de gletsjer uit verschillende posities konden zien. De gletsjer breekt aan de voorkant per dag ongeveer een meter af, maar hij blijft altijd ongeveer even groot omdat er aan de achterkant in de bergen weer evenveel sneeuw bij komt. Dit afbreken is het meest bijzondere aan de gletsjer. Het is was echt superindrukwekkend om daar te staan en ineens een metershoog stuk ijs af te zien breken en met een enorme kracht in het water te zien vallen. Wat ook wel bijzonder was, was dat er daar heel duidelijk een verschil tussen de lichtsnelheid en de snelheid van het geluid was. Vaak als je een stuk af hoorde breken en je keek was je eigenlijk al te laat. En als je het dan in het water zag vallen, hoorde je de 'plons' pas later. Lotte en ik wilden ook nog graag een keer paardrijden dus dat hebben we ook gedaan in El Calafate. We gingen met een echte gaucho (een Argentijnse cowboy) rijden en het was echt supergaaf. Heel vaak vol in gallop, wat ze meestal niet doen met mensen die niet zoveel ervaring hebben. Tijdens het rijden ging er een hele groep honden mee, die de hele tijd achter vogels en hazen aanrenden om ze te vangen. Uiteindelijk hebben ze ook nog een haas gevangen, die door de gaucho meegenomen werd, waarschijnlijk voor het avondeten.
Foto's van El Calafate: http://picasaweb.google.com/manoukdrijver/ArgentinaElCalafate#
Na El Calafate zijn we naar Buenos Aires gevlogen. We kwamen daar aan tijdens de Bicentenario, de viering van 200 jaar onafhankelijkheid. Heel veel podia met muziek en andere dingen op straat. We zijn naar de Cemetario geweest, waar heel veel bekende Argentijnen begraven liggen, waaronder Evita. Op deze begraafplaats zijn geen gewone graven, maar liggen de mensen in een mauseoleum, een soort klein huisje. Sommigge zijn supergroot, sommige heel klein en weer andere zien er heel slecht onderhouden uit, met gebroken ramen en overal spinnenwebben en stof. Zondag zijn we naar de Feria de Mataderos geweest, een marktje waar je lekker kan eten, dingen kan kopen en waar tango gedanst wordt. Het was allemaal heel leuk en gezellig, totdat het keihard begon te regenen. Iedereen begon heel snel z'n kraampjes op te ruimen en probeerde z'n spullen te redden. Het hield maar niet op en op een gegeven moment zijn we maar ergens een restaurantje ingedoken om te eten. Toen dat ging sluiten moesten we toch echt weg, terwijl het nog steeds regende. Het water stond ondertussen tot onze knieen en we zijn met heel veel moeite en een paar verschillende bussen uiteindelijk bij ons hostel aangekomen, tot op ons ondergoed doorweekt. Het was wel heel grappig allemaal. De volgende dag was de belangrijkste van de Bicentenario, dus we hebben lekker over straat gelopen, antieke auto's bekeken en van optredens genoten. Via internet waren we erachter gekomen dat Bob, een klasgenootje van ons in Quito, ook naar Buenos Aires kwam en dus hebben we met hem weer wat afgesroken. Hij wilde ook naar Uruguay dus hadden we voor de volgende dag de boot naar Colonia geboekt. Daar zijn we één dagje gebleven, Colonia is erg toeristisch en staat bekend om zijn mooie en oude gebouwtjes. Het was ook wel erg mooi, maar jammer dat het zo toeristisch was. De volgende dag zijn we naar de hoofdstad, Montevideo gegaan. Het was heel slecht weer, het regende veel en het was eigenlijk ook gewoon een hele saaie stad. De dag daarna zijn we naar Carmelo gegaan, helemaal een saai dorpje. Er reden die avond echt heel veel jongeren op scooters keihard rond het plein in de stad rond, weetniet of het speciaal die avond was of dat het daar altijd zo is. De volgende dag zijn we door de rivier weer terug naar Argentinië gegaan, naar Tigre. Was wel een mooi boottochtje en eindelijk ook weer lekker weer. Vanaf Tigre de trein (eerste keer in Zuid-Amerika!) terug genomen naar Buenos Aires, waar we 's avonds aankwamen.
Foto's van Uruguay: http://picasaweb.google.com/manoukdrijver/Uruguay02#
De volgende dag gingen we met Bob skydiven, oftewel parachutespringen. Dat was iets dat ik altijd al heel graag wilde doen. Heel raar om zomaar uit een vliegtuig te gaan springen eigenlijk, maar wel heel vet. Eerst een vrije val van zo'n 40 seconden waarin je al iets van 1600 meter daalt. Daarna gaat de parachute uit en krijg je echt een enorme klap en dan nog een paar minuten rondvliegen en genieten van het uitzicht en de stilte en daarna sta je ineens weer op de grond..
Foto's van skydiven: http://picasaweb.google.com/manoukdrijver/ArgentinaSkydiving
Een paar dagen later gingen we naar Puerto Iguazú, op de grens met Brazilië en Paraguay, waar de Iguazú watervallen zijn. Daar zijn we meteen de volgende dag heen gegaan. Ontzettend toeristisch, het was net een attractiepark, met zelfs een treintje om je te laten vervoeren. Toch wel echt heel indrukwekkend, de kracht van dat water is echt enorm en die watervallen zijn zo groot! Die avond was er happy hour in het hostel en hebben we 'de laatste avond met Manouk' gevierd. Lotte en Bob zouden namelijk de volgende dag terug gaan naar Buenos Aires en ik zou alleen verder gaan. Uiteindelijk zijn we de volgende dag toch nog gebleven, het was zulk lekker weer. Beetje rondgelopen in het dorpje, naar het 'drielandenpunt' gegaan (kan niet echt wat dat ligt midden in de rivier) en naar een bootrace gekeken. 's Avond luxe uiteten gegaan alvast voor mijn verjaardag, omdat Lotte daar niet bij kon zijn en dus echt 'de laatste avond met Manouk' gehad. De volgende dag ben ik uiteindelijk toch maar met Bob en Lotte mee terug naar Buenos Aires gegaan, ik wist nog niet zo goed waar ik heen wilde en was ook nog niet helemaal klaar om afscheid te nemen.
Foto's van Iguazú: http://picasaweb.google.com/manoukdrijver/ArgentinaIguazu#

In Buenos Aires hebben we nog twee oudklasgenootjes ontmoet, Leonie en Ilse en met hun zijn we naar de hele gekleurde (en ook weer hele toeristische) wijk La Boca gegaan. Ook nog drie keer uitgeweest, oa een tangoshow gezien, naar een heel gaaf live jazzbandje geweest en naar een travestietenshow. 13 juni zou Lotte naar huis gaan, een maandje eerder, dus 12 juni zijn we uitgebreid gaan eten in een steakrestaurant, met een flesje lekkere rode wijn erbij, want dat moet natuurlijk als je in Argentinë bent.

De dag daarna ben ik met Bob in een bus van 48 uur naar La Paz gegaan, de hoofdstad van Bolivia. 48 uur in de bus was tot nu toe voor mij verreweg het langst. Het eerste gedeelte zaten we in een hele luxe Argentijnse bus, die maar halfvol zat. Op de grens moesten we echter ineens overstappen op een hele pauper Boliviaanse bus, en ijskoud was het 's nachts. Uiteindelijk behoorlijk moe aangekomen in La Paz, waar we even lekker een paar uurtjes hebben bijgeslapen in ons veel te luxe hostel. In La Paz had ik weer echt het gevoel dat ik in Zuid-Amerika was, de chaos op straat, de vrouwen in traditionele kleding met baby's in doeken op hun rug. Ook de hoogte voelden we weer lekker, na ieder klein stukje lopen helemaal buiten adem. La Paz is gebouwd tussen bergen in, maar ook eigenlijk er tegen aan, dus je hebt één straat die het laagste is en vanaf daar loopt alles omhoog, heel bijzonder vind ik het altijd hoe ze zo zo'n grote stad kunnen bouwen.
We zijn naar de heksenmarkt geweest, waar ze allerlei souvenirs verkopen, maar ook allerlei bijgelovige dingen, oa gedroogde lama foetussen. Vorige week zaterdag hebben we de wedstrijd Ned-Jap in het Nederlandse restaurant Sol y Luna gekeken, om half 8 's ochtends, met een heerlijk zelfgemaakt broodje kroket erbij als ontbijt. De volgende dag zijn we naar een vrouwenworstelwedstrijd geweest, voor het grootste deel heel nep, maar wel erg grappig, vooral om te zien hoe het publiek erop ingaat.
Foto's van La Paz: http://picasaweb.google.com/manoukdrijver/BoliviaLaPaz#

Maandag hebben we de bus naar Rurrenabaque genomen, vanaf waar we een tour naar de pampas hadden, een soort jungle. Weer een echte Boliviaanse bus, deze keer alleen snikheet! Zo'n drieduizend meter gedaald in totaal, dus toen we daar aankwamen zaten we echt in een totaal ander klimaat, heel warm en vooral heel vochtig. We kwamen dinsdagochtend om 4 uur aan en om 9 uur begon onze tour. Eerst gingen we drie uur met een jeep over een hele stoffige weg, omdat het zo warm was zweetten we ons ook helemaal rot dus we waren een en al zweet met stof, helemaal oranje. Toen kwamen we bij de rivier aan waar we nog een 3 uur lang tochtje in een boot hadden. Dat was heerlijk, lekker op het water, beetje afgekoeld. Onderweg zagen we al superveel alligators, schildpadden, veel verschillende vogels, capibara's (grootste knaagdier ter wereld), en wat stukjes bovenduikende dolfijn. Toen we aankwamen bij onze slaaplek voor de komende twee dagen, mochten we eerst even wat uitrusten en ons opfrissen, daarna kregen we heel lekker avondeten. 's Avonds toen het donker was gingen we met het bootje weer op zoek naar alligators. Was wel bijzonder, het was behoorlijk donker, maar als je met je zaklamp om je heen scheen zag je hun oogjes, die net boven het wateroppervlak uitkwamen, oranje oplichten. Lekker geslapen, gelukkig koelde het 's nachts wel wat af. De volgende ochtend gingen we na het ontbijt op anaconda-zoektocht. Onze groep werd opgesplitst in tweetallen en zo moesten we op rubberlaarzen (waar gaten in zaten) door het moeras op zoek naar anaconda's. Een ander groepje had er uiteindelijk een gevonden van twee meter lang! Dit was eigenlijk nog maar een jonkie, anaconda's kunnen namelijk 15 meter lang worden, maar die grote zitten veel dieper in de pampas. 's Middags gingen we naar een stukje van de rivier waar dolfijnen zwemmen. Ik vind het nog steeds ontzettend fascinerend dat er dolfijnen leven in rivieren, voordat ik naar Zuid-Amerika ging wist ik dat echt niet. (http://en.wikipedia.org/wiki/Amazon_river_dolphin) We mochten daar zelf ook zwemmen. Aan de kant lag een alligator, op zo'n 10 meter afstand, die soms ineens onder water ging, zodat we hem niet meer konden zien. Best eng, maar onze gids zei dat we echt nergens bang voor hoefden te zijn. Het water in de rivier is behoorlijk troebel, dus je ziet eigenlijk helemaal niks en dan zit je in het water en duikt er ineens op twee meter afstand een dolfijn boven, heel apart. 's Avonds gingen we naar een plekje waar we een prachtige zonsondergang konden bekijken. De volgende ochtend gingen we om 6 uur weg om de zonsopgang te bekijken. Heel mooi, het was daar mistig en dat trok steeds verder weg naarmate de zon verder boven kwam. Daarna gingen we ontbijten en daarna op piranha's vissen. Gewoon een houtje met daaraan een lijntje en een haakje waar je een stukje vlees aandeed. Ik had al redelijk snel beet, en jahoor, de minder gevaarlijke gele piranha! Daarna nog twee keer wat gevangen, maar dat waren volgens mij sardienen. Vlak bij onze boot lag een babyanaconda, we hadden echt veel geluk om die te zien! Dat beestje was zo'n 30 cm lang en ik zou hem zelf nooit gezien hebben. Iedereen ging van heel dichtbij foto's maken en daar werd hij een beetje gestresst van dus toen heeft hij Bob nog in z'n vinger gebeten. Daarna gingen we weer terug om te lunchen en daarna weer het boot en jeep tochtje. Erg bizar om op dag twee te gaan zwemmen in een rivier waar je op dag een zoveel alligators ziet en op dat drie op piranha's gaat vissen..
Foto's van de pampas: http://picasaweb.google.com/manoukdrijver/BoliviaLasPampas#

Zaterdagochtend waren we weer terug in La Paz en zondag zijn we naar de San Pedro Prison geweest. Ik dacht altijd dat je in het buitenland nooooit in de gevangenis terecht moet komen, maar hier is het leven zo slecht nog niet en dat terwijl Bolivia het armste land van Zuid-Amerika is! Via via waren we aan het e-mailadres van een van de gevangenen gekomen en we hebben hem gemaild of we konden langskomen. Hij mailde binnen 6 minuten terug dat we meteen de volgende dag welkom waren. We moesten om half 2 klaar staan bij de Burger King. Daar aangekomen bleek dat we met in totaal 10 mensen waren. We dachten dat het een heel stuk rijden zou zijn, maar toen bleek dat de gevangenis bijna naast ons hostel zat en dat was ons nog niet eens opgevallen. We moesten eerst langs de beveiliging, waar we gefouilleerd werden en onze camera's, mobiele telefoons en een kopie van ons paspoort moesten inleveren. We moesten 550 bolivians per persoon betalen, zo'n 60 euro, waarvan het grootste gedeelte naar de bewakers gaat (lekker corrupt dus). Toen mochten we de gevangenis in waar we werden opgewacht door Jose, waar we ook mailcontact mee hadden gehad. Hij zag eruit als een echte vader/familieman, met een heel lief gezicht. Hij had alleen wel drie maanden in een isoleercel doorgebracht omdat hij in de gevangenis iemand had proberen te vermoorden omdat hij roddels over hem verspreidde dat hij iemand had vermoord. We kwamen eerst op de binnenplaats waar iedereen gezellig voetbal zat te kijken (Mex-Arg). Opvallend was dat er zo'n goede sfeer hing en dat er ontzettend veel reclame van Coca Cola hing, die de boel daar gewoon sponsert met geld, tafels, stoelen en parasols voor de binnenplaats! De 'tour' zelf werd gegeven door Stephen, een duitser van 48, die al 30 jaar in Nederland woonde. Hij was op het vliegveld van La Paz gepakt met 10 kilo coke. Hij was wilde al vanaf zijn 14e drugsdealer worden en is op die leeftijd met helemaal niks naar Amsterdam toegelift om daar zijn droom uit te voeren. Hij was in die 30 jaar nog nooit gepakt, maar hij had ook nog nooit geprobeerd te smokkelen. Hij zat volgens mij voor 8 jaar vast, maar kon zijn straf tot een derde verminderen door te betalen of te werken in de gevangenis. We hebben alleen het 'rijkere gedeelte' van de gevangenis bezocht. Hier koopt iedereen zijn 'cel', het zijn eigenlijk gewoon appartementen, met badkamers, keukens televisies en computers, sommiggen zelfs tot drie verdiepingen (kost 15.000 dollar). Stephen woont in een cel die 100 dollar per maand kost, hij heeft niet genoeg geld om hem te kopen, dus hij huurt hem. In de gevangenis zitten alleen maar mannen, maar bij veel van hun wonen hun vrouw en kinderen. Zij zijn vrij om te komen en te gaan wanneer ze willen. De vrouwen werken overdag en de kinderen gaan gewoon naar school. In het rijke gedeelte zitten 150 gevangenen en er zijn maar 8 bewakers, die alleen maar bij de ingang zijn en de gevangenis zelf vrijwel nooit inkomen. De gevangenen worden niet opgesloten, maar kunnen zelf hun deur van binnenuit op slot doen. Veel van de gevangenen hebben huisdieren, bijvoorbeeld honden of katten, die er stukken beter uitzien dan de zwerfdieren die je op straat ziet. Iedere ochtend moeten ze om 7 uur op de binnenplaats staan om te melden dat ze er zijn, dan krijgen ze 2 stukken brood en dan zijn ze weer vrij om te doen wat ze willen. Als ze dit niet doen wordt er een fles water over ze heen gegooid. Er zijn in de gevangenis mensen die restaurantjes, winkeltjes, kapperszaken of andere dingen runnen. Er is een biljartzaal, een fitnessruimte, een kamer die als kerk/bibliotheek dient en een office, waar een computer met internet staat. Telefoons zijn verboden, maar vrijwel iedereen heeft een mobieltje. Er zijn cokelaboratoria en in het rijke gedeelte is volgens Stephen zo'n eenderde verslaafd aan coke, waaronder hijzelf. Iedereen moet zelf voor zijn eten enzo betalen dus je kan maar beter zorgen dat je werk in de gevangenis hebt of dat je geld toegestuurd krijgt van familie of vrienden. Alcohol, drugs en cocabladeren zijn officieel verboden in de gevangenis, maar eigenlijk kan alles er gewoon. Ze hebben heel vaak feesten waarbij live-bands zijn en iedereen dronken is. De mensen in deze gevangenis mogen ook gewoon stemmen en tijdens de verkiezingstijd is het een groot feest, dan komen mensen langs om stemmen te verwerven door gratis coke en andere dingen aan te bieden. De gevangenen maken hun eigen regels en als iemand ze niet aanstaat zorgen ze dat hij eruit gegooid wordt, naar het arme (en veel gevaarlijkere) gedeelte, of naar een nog ergere gevangenis. Ze willen bijvoorbeeld ook geen verkrachters in de gevangenis, want dat zijn geen echte criminelen, en dat gebeurt dan ook niet. Ik voelde me wel een beetje een aapjeskijker daar, maar er zijn drie tours per week dus ze zullen er wel gewend aan zijn. Al met al een hele bijzondere ervaring. Over deze gevangenis is trouwens ook een boek geschreven, op deze website staan ook wat foto's: http://www.marchingpowder.com/.

Morgen vliegt Bob naar Panama en ik ga waarschijnlijk met de bus terug naar Argentinie om nog even snel wat dingen te doen in nog maar twee weekjes..

Zo, ik hoop dat jullie allemaal blij zijn met mijn weer veeel te lange verhaal..

Dikke kus en tot over twee weken op het vliegveld natuurlijk!